12 years in Canada!

Sinds 3 april 2012 woon ik al 12 jaar in Canada...waar is de tijd gebleven?  Ongelofelijk hoe snel dat allemaal is gegaan.  Je begint aan iets waar je niet weet wat de toekomst zal brengen, je weet niet of je daar graag zal wonen want in een ander land wonen is toch altijd heel anders dan een vakantie.  Maar goed, mijn gevoelens spraken veel luider dan mijn verstand en ik vond dat ik er voor moest gaan.  In Canada wachtte Michael "mijn grote liefde" op mij en ik zou wel op hem kunnen steunen op dagen dat ik hulp nodig zou hebben of tijdens moeilijkere tijden.  In Belgie had ik mijn ouders die mij met open armen terug zouden verwelkomen moest het niet lukken tussen Michael en mezelf of als ik er echt niet zou kunnen aarden.  Dus, waarom zou ik de stap niet zetten om naar dit grote onbekende land te verhuizen??

Ik herinner me nog toen ik voorgoed vertrok naar Canada dat ik tijdens mijn lange vlucht naar Vancouver overspoeld werd met verschillende gedachten en emoties!  Ik had gelukkige gedachten omdat ik bij Michael zou zijn, ik had verwarrende gedachten omdat ik niet wist hoe het zou zijn om zonder mijn ouders, familie en vrienden te zijn.  Ik zou mij in een onbekende omgeving bevinden en hoe zou het gaan eens Michael weer moest werken?  Tja, dat zou ik allemaal moeten afwachten totdat ik een lange tijd in Vancouver zou zijn.  Toen ik op vakantie was wist ik dat ik terug naar huis zou gaan, dus het was niet zo moeilijk om zonder iedereen te zijn...maar nu??  Ik wist niet eens wanneer ik mijn familie zou terug zien??? Hoe zou ik dit allemaal verwerken, maar ik probeerde positief te denken en hoopte dat het met de liefde van Michael en mijn positieve uitkijk op dit gebeuren wel allemaal in orde zou komen!

Wel, 12 jaar later woon ik nog steeds in Canada en voor mij is dit nu thuis.  Ik ben nog steeds samen met Michael "mijn grote liefde" en ja hij is nog steeds "mijn grote liefde".  Ik kreeg mijn permanent resident status in Canada(een papiertje waardoor je voorgoed in Canada mag blijven wonen en werken) begin 2004 en in juli 2005 zijn we getrouwd.  In oktober 2008 ben ik ook Canadese geworden en op 18 mei 2010 zijn we trotse ouders geworden van een prachtig dochtertje!  Ik heb het genoegen gehad om mijn ouders hier op vakantie te hebben in mei 2001 en met Kerstmis 2002, wat achteraf gezien de mooiste Kerst van mijn leven was.  Ik ben in 2003 in Belgie geweest en in 2004 zijn we met ons tweetjes moeten gaan (ja kan daar verder wat meer over lezen).  In juli 2005 is mijn mama met mijn broer en zijn gezien hier geweest voor ons huwelijk.  In 2007 is mijn mama nog eens hier geweest samen met een tante en nonkel van mij.  Wij zijn in 2008 voor 1 maand naar Belgie gegaan en mijn mama is 1 maand naar Canada gekomen na de geboorte van Ava.   Wij hopen binnen de komende paar jaar met Ava eens naar Belgie op vakantie te gaan, maar we willen nog eventjes wachten totdat ze goed kan spreken en ons kan vertellen als er iets scheelt.

Die 12 jaar zijn niet altijd vlekkeloos verlopen met momenten dat ik mijn familie, vrienden en dergelijke soms erg miste, maar ik heb nooit echt de drang gehad om terug naar Belgie te gaan om daar te wonen.  Ik genoot in Canada te zeer van mijn lief ventje, de prachtige natuur, de vriendelijke mensen die niet zo opgejaagd zijn als in Belgie en de vele keuzes in de winkels.  Nu dat laatste zal ook wel komen omdat ik in een stad woon, in Belgie woonde ik in een klein dorpje en daar zijn de keuzes gewoon minder.  De multiculturele kant van Vancouver vind ik ook wel geweldig omdat hier zovele nationaliteiten vreedzaam samen kunnen wonen en dit is niet altijd het geval in Belgie.  Niet dat hier nooit geen problemen zijn, maar ik vind toch dat het er hier anders aan toe gaat.  Hierdoor vind je meestal al de goede dingen (voeding, producten, etc...) van vele verschillende landen, zodat je hier niet veel moet missen wat je in je eigen land had.  Dus ja, ik woon hier enorm graag...maar Canada is zeker niet perfect.  Elk land heeft zijn charmes en elk land heeft zijn zwakke kanten, het is aan jezelf om uit te maken welk land het meest voldoet aan wat voor leven je zelf wil leiden. Wat werk betreft zeg ik altijd dat iegene die willen werken zullen ook wel werk vinden.  Zolang je er niet om geeft om dat dit soms ook terug onder aan de ladder is.  Niet iedereen vindt werk op zijn/haar niveau en zolang je daar op voorbereidt bent denk ik dat je al heel ver bent!

Het ergste waar ik mee te kampen kreeg was dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn vader.  Hij was in 2003 heel ongelukkig met de fiets gevallen en verkeerd neergkomen waardoor hij een zwelling had in zijn hersenen.  Ik ben zo snel mogelijk (en helemaal in mijn eentje) naar Belgie gevlogen om bij mijn vader te zien en om mijn moeder te helpen. Michael kon tijdens die periode geen verlof krijgen.  Wow, dat was verschrikkelijk moeilijk om zo ver alleen te vliegen.  Van het moment dat ik in Amsterdam landde wilde ik gelijk weer terug het vliegtuig om om naar "huis" te gaan naar Michael in Canada...maar dat ging natuurlijk niet want mijn moeder en vader hadden mij nu nodig!  Mijn vader lang op de intensieve zorgen afdeling in het ziekenhuis in Genk.  Ze hielden heb in coma voor enkele dagen  in verband met de zwelling in zijn hersenen waarna ze hem hebben laten bijkomen.  Hij kon niet spreken met al die buizen in zijn mond.  Hij was ook aan een adembehalingsmachine omdat hij niet zelf kon ademen.  Die val heeft veel schade aangebracht en hij is bijna tot aan zijn armen verlamd.  Zijn verstand werkt nog normaal en mijn vader is op die manier nog steeds de oude.  Ze moesten een tracheotomie plaatsen (het aanbrengen van een buisje in de luchtpijp via een snede in de hals van de patient) zodat hij zelf kon beginnen te ademen en spreken.  

Dat was zeer emotioneel voor mijn mama en mezelf toen we papa voor het eerst weer hoorde spreken.  Na anderhalve maand was mijn vader eindelijk uit intensieve zorgen en zou hij na enkele weken naar een revalidatie centrum kunnen.  Ik ben dan na 2 maanden in Belgie te zijn weer terug naar Canada vertrokken.  Het was goed om weer "thuis te zijn", maar het was wel moeilijk om zo ver van mijn moeder en vader te zijn.  Je maakt je toch constant zorgen.  Gelukkig stonden een tante en nonkel van mij altijd klaar voor haar en ook mijn broer en gezin voor zover dat mogelijk was.  Dus ik wist wel dat mijn moeder in goede handen was.  

Na 7 maanden in het ziekenhuis kon hij eindelijk naar een revalidatie centrum.  HIj  moest gebruik maken van een electrische rolstoel en ze hebben hem geleerd om zelf zijn handen nog te gebruiken voor een groot deel. Maar veel meer zouden ze niet meer kunnen doen. Mijn vader was altijd opgewekt en positief, zelfs als hij zo hulpbehoevend was!  Een jaar na zijn val ging mijn vader na een paar maanden naar huis mogen, maar eerst moest het huis aangepast worden voor een rolstoel...maar het heeft niet mogen zijn!  Eind juli 2004 kreeg het ik een onverwacht telefoontje van mijn moeder dat mijn allerliefste papa overleden was. Hij was overleden van een long embolie...hij heeft het niet gehaald van het revalidatie centrum naar het ziekenhuis!  Ik mis mijn vader nog steeds enorm en ik kan er niets aan doen om te denken dat mijn vader toch nog ergens gebonden is met ons omdat Ava geboren is op dezelfde dag dat mijn vader jarig is, 18 mei!  Hij zou zo trots en zo gek op haar zijn!

Zoals jullie kunnen lezen, heb ik het hier goed naar mijn zin en hoop hier nog lang te mogen genieten met mijn gezinnetje waar ik zoveel van hou.  Ik mis mijn moeder wel en dat zij niet zoveel kan genieten van Ava als wij, maar gelukkige bestaat er zoiets als telefoon.  Wij bellen regelmatig, ik stuur haar ook regelmatig foto's en DVD's op van Ava en ons...zo kan zij ons op haar manier ook blijven volgen, he.