Onze avonturen van januari 2021!
~Je kan op de foto's klikken om een grotere versie te zien!
Zicht vanop Burnaby Mountain Park bij Vancouver, BC, Canada
Het Nieuwe Jaar is aangebroken en ik kan jullie nu al vertellen dat het niet zo goed begonnen is voor mij, dus verwacht je maar aan een iets of wat ander avontuur dan de gewoonlijke avonturen...hahaha, maar daar meer over later in dit blog berichtje. Laat mij eerst eens beginnen bij het begin van januari. Mijn vrije dag viel op Nieuwjaar wat ook eens fijn is. We hadden weinig plannen en gingen naar de lokale shopping naar een paar winkels op zoek naar wat nieuwe bloezen voor Ava en ik kocht een nieuw uniform voor werk. De rest van de dag deden we het rustig aan, we gingen samen wandelen bij ons in de buurt. Ava ging met de fiets want ze zou haar vriendinnetje ontmoeten om wat te fietsen op een grote cementen plein niet ver van ons thuis. Haar ouders waren ook daar met hun hond, dus we kletsen een tijdje met elkaar (op afstand natuurlijk) terwijl de twee vriendinnetjes met hun fiets (ook op afstand) rond reden op dit grote plein. En zo was de dag weer snel voorbij.
De volgende dag begon mijn werk week weer en oh wat een werk week was het toch. Een personeelslid had positief getest voor COVID19 en deze keer was de richtlijnen geen outbreak te verklaren omdat het voorlopig maar om 1 persoon ging. De 2de verdieping ging wel in een soort lockdown omdat dit personeelslid daar met de meeste bewoners in contact gekomen was. Alle bewoners moeten in hun kamer blijven voor 2 weken en krijgen hun maaltijden daar geserveerd. Alle personeel van het 2de verdiep blijft op het 2de verdiep en daar is ook een klein zaaltje waar zij hun pauzes kunnen nemen. Dus volle PBM (mondkapje, schort, bril en handschoenen) als je elke kamer binnen gaat op het 2de verdiep. Op het 3de verdiep (waar ik werk) waren er 4 bewoners die in volledige isolatie moesten omdat dit personeelslid met hen in contact was. Dus dat wil zeggen volle PBM (mondkapje, schort, bril en handschoenen) als je met deze bewoners in dicht contact komt. Verder moesten de andere bewoners van het 3de verdiep ook in hun kamer blijven en krijgen ze hun maaltijden daar dan geserveerd. Er werd ook weer getest en niemand anders testte positief, wat een geluk. Dus het leek mij veilig genoeg om voorlopig te blijven werken zolang ik op het 3de verdiep kon blijven en dat was geen probleem. Ik moet zeggen dat die mensjes dat super doen en geen gezeur. Ze zijn altijd blij om ons te zien en eens even te kunnen kletsen. Gelukkig is ons recreatie afdeling ook opgesplitst tussen de 2 verdiepen en kunnen de bewoners nog steeds via video chat met hun families communiceren of gewoon via de telefoon. Dat helpt ook wel!
Mijn eerste vrije dag gingen Michael en ik naar Costco (groot warenhuis) om inkopes te doen. Ik vond daar een nieuwe haardroger die ik eigenlijk nodig had, want mijn oude deed het niet meer goed. Dus we kochten de haardroger. Als we thuiskwamen had ik zin om te bakken en ging ik een lekkere frangipane taart bakken, volgens Belgisch recept. Ik kwam dat recept een paar weken geleden tegen en heb toen alle ingredienten gekocht in de hoop het eens te maken. Wat was dat goed gelukt en het was een hele lekkere taart! Van het overig bladerdeeg maakte ik nog een paar abrikozen flappen. Die waren ook lekker.
Mijn eerste vrije dag gingen Michael en ik naar Costco (groot warenhuis) om inkopes te doen. Ik vond daar een nieuwe haardroger die ik eigenlijk nodig had, want mijn oude deed het niet meer goed. Dus we kochten de haardroger. Als we thuiskwamen had ik zin om te bakken en ging ik een lekkere frangipane taart bakken, volgens Belgisch recept. Ik kwam dat recept een paar weken geleden tegen en heb toen alle ingredienten gekocht in de hoop het eens te maken. Wat was dat goed gelukt en het was een hele lekkere taart! Van het overig bladerdeeg maakte ik nog een paar abrikozen flappen. Die waren ook lekker.
Mijn volgende vrije dag poetste ik wat, deed ik wat was en kookte ik ook weer het 1 en ander. Ik babbelde ook met mijn mama aan de telefoon wat altijd gezellig is. En zo waren mijn 2 vrije dagen weer voorbij. Mijn werk week ging redelijk snel voorbij en het was niet te druk alhoewel iedereen nog steeds in hun kamer moest blijven. Op zondag was ik een beetje laat om mijn werk te verlaten en ik was aan de receptie waar mijn bazin (de grote baas!) aanwezig was en ze vroeg of ik mijn COVID19 vaccinatie nog wou...JA, die wil ik zeker. Ze zei dat ik onmiddellijk naar een rusthuis bij ons in de buurt kon gaan want ze hadden daar de bewoners gevaccineerd en ze hadden nog extra vaccinaties over die binnen een uur ofzo moesten opgebruikt worden. Dus daar ging ik zeker op in en ben mijn spuit gaan halen! Ik heb er niets van gevoeld toen ze de spuit gaf, een beetje erna voelde mijn arm wat stijf aan op de plek waar de spuit gezet was, maar dat was het.
De volgende dag voelde ik enkel wat pijn als ik op de injectie plek duwde, net alsof je een blauwe plek hebt...maar die is er helemaal niet. Dat was na 1 dag ook weg en verder geen last gehad van de vaccinatie. Eind januari – begin februari zou ik mijn tweede vaccinatie moeten krijgen. Even afwachten want ze willen het strekken naar 35 – 42 dagen voordat je de tweede vaccinatie krijgt in plaats van de aangeraden 21-28 dagen. Als mijn vrije dag er aan kwam was het eindelijk weer eens droog, we hebben zoveel regen gehad de laatste paar maanden. Dus als we eens een vrije dag hebben en het is droog, dan moet ik er toch van profiteren om er op uit te gaan. Ik ging naar Stanley Park, daar was ik al een hele tijd niet meer geweest en dit was mijn eerste uitstapje van het nieuwe jaar. Het water was kalm, de zichten waren geweldig en ik heb hier enorm genoten. Het was een prachtige dag!
Mijn nieuwe haardroger en hij is heel goed!
Mijn eerste keer om frangipane taart te maken en het was heel lekker!
Mijn eerste covid vaccinatie is een feit
Bezoekje aan het prachtige Stanley Park in Vancouver, BC
Ik merk nu en dan dat ik een beetje buiten adem ben als ik te snel ga wandelen of tezeer bergop loop en dan doet mijn borstkas (vooral borstbeen) wat pijn omdat ik diep moet ademen. Ik heb hier wat last van sinds Kerstmis, maar het gaat telkens weer weg en misschien is het mijn astma die ik als kind had die nu weer actief wordt... dus ik dacht, dit zal ook wel weer weg gaan. Ava, Michael en ik gaan ook elke avond voor een wandeling sinds een paar weken en de paar dagen na mijn bezoekje aan Stanley Park merk ik dat het precies niet wil weg gaan, ook niet als ik op het werk was tijdens mijn eerste dag! Goed nieuws op het werk, de 2 weken van isolatie waren voorbij en iedereen mocht weer de kamer uit en alles zou weer normaal kunnen verlopen! Joepiee! Ok, nu even terug naar mijn pijn en ademen...Michael stelde voor om maandag toch maar eens naar de dokter te bellen en te zien wat er aan de hand is met mij.
Ik werd zaterdag op zondag (16 op 17 januari) 's nacht wakker en het voelde echt niet goed met de adem en met de pijn in mijn borstbeen. Ik heb mijn collega die nacht dienst werkte gebeld om haar te vertellen dat ik niet kon komen werken en dat ik die dag naar het ziekenhuis zou gaan. Ik vond het beter om na het ontbijt naar spoedgevallen te gaan in plaats van maandag de dokter te bellen en dan te moeten wachten voordat er testen kunnen gedaan worden. Ik ging rond 10u naar spoedgevallen en Michael kwam mee, maar eens ik naar zone 2 ging voor meer onderzoeken mocht hij niet meer meekomen. Dat vond ik (en Michael ook) heel erg, maarja het kan nu even niet anders (DANK U COVID19!!). Eerste keer in mijn leven op spoedgevallen en ik moet het allemaal alleen doorstaan. We texten wel regelmatig, maar dat is niet hetzelfde natuurlijk! Al snel staken ze een staaltje in mijn neus in geval het COVID19 zou zijn. Ze namen bloed af en deden een rontgen foto van mijn longen en daar was niets op te zien. Mijn bloeddruk was een beetje aan de hogere kant alsook mijn pols, maarja onder stress was het niet erg hoog volgens hen. Uit mijn bloed bleek dat ik verhoogde waarde had dat kon wijzen op een bloed klonter in de longen of een infectie ergens.
Dus nu kreeg ik een CT van de longen met contrast stoffen om te zien of daar iets te zien is. Neen, ook geen bloedklonter en longen zien er anders goed uit...maar de dokter zag wel een beetje vocht op de longen en dat heeft soms te maken met het hart. Ze liet de cardioloog komen om een ultrasound te doen van mijn hart. Hopelijk is dat het laatste en weten ze mij wat te vertellen en krijg ik iets om mij beter te voelen zodat ik naar huis kan. Het was ondertussen bijna 17u ’s avonds toen ik mijn ultrasound kreeg.
De cardioloog kon al snel zien dat het mijn hart was en hij legde uit dat mijn hart niet hard genoeg pompt en het bloed niet hard genoeg rond pompt door mijn lichaam, hierdoor was het vocht overgelopen naar mijn longen en daardoor had ik wat moeite om te ademen. Hij dacht mogelijk dat mijn bloedvaten bij het hart vernauwd of geblokkeerd waren en dat mijn hart hierdoor niet genoeg kan pompen of het kan ook zijn dat ik een hartaanval gehad heb zonder er iets van te merken. Ik had ook vernomen dat ze merkte dat mijn bloedsuikers ook te hoog waren, dus ze zeiden dat ik diabetes heb en het al even kon hebben zonder het te weten. Geblokkeerde/vernauwde aders is iets wat bij diabetes kan voorkomen en daardoor kan men hartfalen krijgen.
De cardioloog kon al snel zien dat het mijn hart was en hij legde uit dat mijn hart niet hard genoeg pompt en het bloed niet hard genoeg rond pompt door mijn lichaam, hierdoor was het vocht overgelopen naar mijn longen en daardoor had ik wat moeite om te ademen. Hij dacht mogelijk dat mijn bloedvaten bij het hart vernauwd of geblokkeerd waren en dat mijn hart hierdoor niet genoeg kan pompen of het kan ook zijn dat ik een hartaanval gehad heb zonder er iets van te merken. Ik had ook vernomen dat ze merkte dat mijn bloedsuikers ook te hoog waren, dus ze zeiden dat ik diabetes heb en het al even kon hebben zonder het te weten. Geblokkeerde/vernauwde aders is iets wat bij diabetes kan voorkomen en daardoor kan men hartfalen krijgen.
Tsjonge tsjonge, wat een nieuws allemaal en dat moet je dan allemaal alleen proberen te verwerken. De cardioloog wilde mij in het ziekenhuis houden en ik werd opgenomen en naar het 2de verdiep gestuurd. Maar eerst een goede injectie in de aders om het vocht af te drijven en de cardioloog zou mij de volgende dag voor een angiogram onderzoek sturen. Ik moest ook de weegschaal op en ze zouden mij elke dag wegen om te zien of ik water gewicht zou verliezen. Goh, die medicatie deed goed zijn werk en ik moest regelmatig urineren die avond. Mijn kortademig gevoel en die pijn in mijn borstbeen waren ook bijna zo goed als verdwenen. Gelukkig had ik op het 2de verdiep een prive kamer waar het rustig was en niemand mij teveel kwam storen. Ik had ook een monitor om nek zodat ze mijn hartslag in het oog konden houden, niet handig zo’n ding rond je nek...maarja het moet.
Ik heb die avond met Michael en Ava gebeld, goh zoveel nieuws en hij mag niet komen bezoeken. Wat voel ik met toch een beetje eenzaam en ben ik helemaal overrompelt met al dat nieuws. Gelukkig mocht Michael wel een paar dingen afgeven bij spoedgevallen en ze zouden het naar mijn kamer brengen, zoals mijn eigen pyjama, wat lotion, mijn oplader voor de telefoon, oorstopjes om beter te kunnen slapen en dergelijke. Fijn om toch een paar dingen te hebben van thuis. Ik heb geen goede nacht gehad, teveel zorgen gaan door je hoofd en dan komen de verpleegkundige af en toe toch kijken of je wat nodig hebt.
Vanaf nu zou ik ook op een zoutarm dieet moeten en mag ik niet meer dan 2 liter water per dag drinken. Ik kreeg die morgen ontbijt, want ik had niets meer gehad van de dag ervoor ’s morgens. Het was inderdaad een zoutarm dieet, maar het viel best mee en als dat nodig is voor mijn gezondheid dan is dat zo!! Ik mocht vandaag ook nog lunchen en dan zouden ze mij nuchter houden voor de angiogram (dat is gelukkig alleen met lokale bevriezing en ik ben dus wakker tijdens het onderzoek). Ik was in de latere namiddag aan de beurt en ze gingen via mijn lies en via mijn pols in mijn bloedvaten kijken tot in het hart (via de lies en pols kunnen ze beiden kanten van het hart/bloedvaten bestuderen). Ze gebruiken dan ook een soort contrast stoffen via infuus tijdens deze procedure.
Dus de verpleegkundige kwam om 15u mijn infuusleiding controleren want ze zouden mij een half uur later komen halen voor de angiogram. Ze spoot er saline in en boem, het ging onder mijn vel en de infuusleiding was niet meer bruikbaar.
Ze ging een nieuwe proberen te prikken, maar dat ging blijkbaar niet zo simpel en snel als we gehoopt hadden. Zo een 5 verschillende verpleegkundigen en een 7-8 prikken later was het eindelijk gelukt om weer een infuus in mijn arm te krijgen...LOL. En ik heb er niet eens over geklaagd...wat ben ik toch een geduldige patient, hehe! Ik was eindelijk op de tafel voor de angiogram rond 17u. De dokter die dit onderzoek deed zei onmiddellijk na het onderzoek dat ik geen vernauwde of geblokkeerde aders had en ook geen of heel weinig hartschade bleek te hebben van een mogelijk hart aanval, dus dat was allemaal goed om te horen...maar waarom pompt mijn hart dan niet hard genoeg?
Wat foto's van mijn ziekenhuis "avonturen"
Fijn om een mooie foto van Ava te krijgen terwijl ik in het ziekenhuis was
Ik was rond 18u terug op mijn kamer en mocht voor 2-3 uren niet en moest ik platte rust houden. Ik mocht mijn been niet plooien en moest mijn pols redelijk stil houden om bloedingen te voorkomen. Poeh, niet zo gemakkelijk maar ik heb met Michael aan de telefoon gehangen en dat ging wel en zo ging de tijd redelijk snel voorbij. Allemaal redelijk goed nieuws eigenlijk, dus hopelijk zie ik de cardioloog morgen en weet ik wat meer en mag ik misschien mag ik wel naar huis? Laat ons hopen. Die nacht heb ik beter geslapen, maar niet lang genoeg natuurlijk want om 6u30 stond de verpleegkundige al langs mijn bed om bloed te trekken. Ik werd bezocht door een andere cardioloog/hart functie specialist die mij na mijn ontslag uit het ziekenhuis ook zou blijven volgen in de hart functie kliniek. Een hele fijne dokter, Michael volgde mee via video chat toen hij informatie gaf. Hij vertelde dat het goed nieuws was dat ik geen vernauwde aders had en dat er ook geen of heel weinig schade op mijn hart blijkt te zijn van wat ze tot nu toe uit de testen kunnen opmaken. Om te zien of er schade op mijn hart is zou hij graag nauwer willen onderzoeken door een MRI van mijn hart te doen. Deze worden op donderdag uitgevoerd, dus hij wou mij tot dan nog in het ziekenhuis houden.
Hij vertelde ook dat het een goed teken was als mijn lichaam goed reageerde op de medicatie en dat ik mij goed voelde. Hij gaf ook aan dat het mogelijk was om mijn hart te kunnen versterken door de loop van tijd en dit met behulp van de juiste medicatie, gezond eten (zoutarm, niet teveel vet, niet teveel suiker en niet teveel water op een dag), regelmatig wandelen en naar mijn lichaam te luisteren. Dat klonk allemaal heel positief en dat wil je natuurlijk graag horen. Nu het nog 2 dagen uithouden in het ziekenhuis! Ik ging regelmatig wat op de afdeling wandelen om wat beweging te hebben, ik sprak Michael (en Ava) geregeld op een dag via telefoon, text of video chat. Ik had een redelijke goede nachtrust en woensdag had ik besloten om toch maar eindelijk eens naar mama te bellen om haar dit allemaal te vertellen. Ze was een beetje overdonderd, maar ze kon aan mijn stem wel horen dat het goed ging met mij en dat stelt toch wel wat gerust, he. Ik had haar ook duidelijk gemaakt dat het goed ging met mij en dat door de juiste behandelingen dit allemaal kan verbeteren, ze was blij om dat te horen. Ik zou haar regelmatig op de hoogte houden zodat ze ook weet dat het goed gaat met mij. Die avond kwam de verpleegkundige binnen om 22u30 en vertelde mij dat ik naar een andere kamer moest omdat er geen prive kamers meer vrij waren en de persoon die naar de afdeling kwam moest in isolatie! Ze brachten mij naar een kamer van 4 en die moest ik delen met 3 oudere mannen...om te janken!!!
Ik was daar echt niet blij mee! Maar goed, ik heb geen keuze en gelukkig was mijn bed bij de deur en moest ik niet langs die andere bedden om als ik naar het toilet moest ofzo. De gordijnen hield ik gewoon dicht rondom mij heen en het was ’s nachts gelukkig stil genoeg zodat ik toch redelijk goed heb kunnen slapen. Donderdag in de latere namiddag zou ik voor de MRI gaan, maar die werd op de laatste minuut afgezegd omdat iemand anders het meer nodig had dan ik. Dus de cardioloog kwam langs en ging mij naar een outpatient kliniek sturen binnen de komende weken waar ze MRI’s doen hier in de buurt zodat ik niet in het ziekenhuis moest blijven. Hij verontschuldige zicht ook dat hij mij hiervoor langer in het ziekenhuis heeft gehouden en dat ik nu echt naar huis mocht! Maar eerst de nodige papieren, medicatie voorschriften en dergelijke voordat ik echt weg kon. Om 16u30 mocht ik eindelijk het ziekenhuis verlaten, Michael en Ava stonden aan de ingang op mij te wachten...wat was het heerlijk om hen terug te zien en te knuffelen na dit onverwachte verblijf in het ziekenhuis. Michael had al een deel dingen in huis gehaald die gezonder zijn voor mij om te eten, dus we hadden een slaatje met kip ’s avonds.
We gingen na het avond eten ook al wandelen, maar enkel een blokje rond om te beginnen. Wat heb ik die nacht toch heerlijk geslapen! Geen moeite gehad om te slapen en ik heb ook lekker lang geslapen. Op vrijdag nadat Ava naar school was gingen we rustig wandelen voor zo een 10-15 minuten. Daarna heb ik mijn baas een emailtje gestuurd want de cardioloog had een dokters brief geschreven dat ik minstens 1 maand thuis moet blijven en tegen dan moet ik eerst weer naar de cardioloog voordat hij mij terug zal laten werken. Ik heb gelukkig zo een 10 weken betaald ziekenverlof en daarna heb ik nog andere opties om thuis te kunnen blijven zonder teveel van mijn loon te verliezen, maar dat zien we wel als we zover zijn. Daarna gingen we winkelen en kocht ik vanalles gezond van vlees, groenten, kruiden zonder zout erin, water en zulke dingen. De rest van die dag was het een beetje uitzoeken wat ik kon eten en wat voor maaltijden te maken.
Nadat Ava terug was van school, gingen we weer voor een 15 minuten wandelen. Die wandelingen gaan prima en ik voel mij tot nu toe goed, ik voel eigenlijk niets van mijn hart maar merk wel dat ik redelijk snel moe word. Ik heb weer heerlijk goed geslapen en de volgende dag gingen we na het ontbijt weer voor een wandeling. Daarna gingen we weer winkelen, Michael moest dingen gaan kopen voor zijn mama en ik ging mee zodat ik hier en daar nog een paar dingen kon kopen die ik nodig had. En oh ja, ik moet mij ook elke dag wegen en als ik meer dan 2kg bij kom op 3 dagen (of 3kg op 5 dagen) dan moet een extra water pil nemen en het laten weten aan die hart functie kliniek. Dus het was tijd om een betere weegschaal te kopen die ook de grammen weeg. Die hebben we gevonden terwijl ook onze etenswaren kochten. Toen we thuis kwamen stond er een hele mooie bos bloemen aan onze achterdeur. Er hing geen kaartje aan, dus ik wist niet van wie ze waren...maar toen kreeg ik een berichtje van mijn beste vriendin Julie om te zeggen dat ze bloemen had gebracht maar we waren niet thuis. Ach, wat lief van haar...zo een mooie bos bloemen! Ik had haar gebeld en hebben even kunnen bijkletsen.
Ik had van alle lekkere en gezonde maaltijden gemaakt zoals kippenborsten in de slow cooker, geroosterde aardappeltjes in de oven, asperges in de oven, gekookte spruitjes, zalm in de oven en dergelijke. Michael en Ava eten hetzelfde als mij en steunen mij hier helemaal in en dat vind ik geweldig! En we gaan samen ook elke dag wandelen en het lukt nu al goed om zo een 20-30 minuten te wandelen per wandeling. Het was redelijk bewolkt en nat geweest sinds ik thuis ben van het ziekenhuis en na het weekend was het eindelijk wat mooier en droger weer. Ik ben er op uit gegaan om wat foto’s te nemen en te wandelen bij Burnaby Mountain Park. Wat waren de zichten hier weer prachtig en het was heerlijk om er weer op uit te gaan met de camera...dat deed me echt goed en ik heb er van genoten. Hopelijk kan ik dat ook weer regelmatig doen en eens lekker gaan wandelen op mooie plekjes om ook foto’s te nemen. Ik heb mama ook nog een paar keer gebeld en ook geskyped, ze was blij dat ik thuis was en mij via video kon zien. Zo voelde ze zich toch nog wat meer gerust. Ik kreeg op het einde van de week nog een berichtje van een collega van mij waar ik heel goed meer overweg kan, zij wist ook van mijn hele situatie af want ze had me een berichtje gestuurd als ik in het ziekenhuis was. Ze wou zondag na haar werk langs komen om wat af te geven. Wat lief, maar dat moet helemaal niet.
Zondag kwam er aan en ze kwam langs, we hadden een leuke conversatie bij de voordeur op afstand. Ze had mij een hele korf vol met "hart vriendelijk" fruit gekocht en er zaten een paar Ferrero Rochers bij voor Michael en Ava, wat een schat van een mens! We namen afscheid en zouden misschien wel een afspreken voor een wandelen ergens. Er zat een halve kilo bosbessen bij alsook frambozen, heerlijk. Daar ga ik van kunnen snoepen! Fruit is nu mijn nieuwe snoep, hehe! En zo komen we ook alweer aan het einde van de maand. Ik voel mij goed, mijn gewicht is goed, het gezond eten gaat goed en ook het wandelen gaat prima! Hopelijk blijft het zo verder gaan. Begin februari heb ik mijn eerste afspraak in de hart functie kliniek en dan weet ik hopelijk wat meer.
En nu eten we ook wat gezonder!
Prachtige bloemen die ik van mijn vriendin Julie kreeg!
En nog wat meer gezondere (zoutarme) maaltijden
Mijn bezoekje aan het mooie Burnaby Mountain Park bij Vancouver, BC
Mijn bezoekje aan het mooie Burnaby Mountain Park bij Vancouver, BC
En nog een paar lekkere maaltijden, zoutarm en gezond kan dus ook
Foto's zijn Copyright by Ann Badjura tenzij anders aangegeven! Je kan me contacteren via email als je mijn foto's wil gebruiken. DANK BIJ VOORBAAT!
